به گزارش تابناک از قزوین سال‌هاست که موضوع تولید ملی از دغدغه‌های اصلی و مهم در حوزه اقتصاد کشور به شمار می‌آید اما تا به امروز مسئولان کشور و حتی در سطح استانی نیز نتوانسته‌اند راهکارهای مفیدی برای پویایی حوزه اقتصاد و رونق تولید ملی ارائه دهند.
نسخه اقتصاد مقاومتی به عنوان نقشه راه طی سال‌های اخیر از سوی رهبر معظم انقلاب به مدیران دولتی و مردم ارائه شده است، اما گویی موتور محرک این قرارگاه که نیازمند کار جهادی از سوی متولیان آن است، هنوز روشن نشده است.
مباحثی چون قاچاق کالا، واردات بی‌رویه اجناس خارجی، دلال بازی‌ها، فرهنگ ضعیف استفاده از کالاهای ایرانی، قبضه شدن بازار در دستان کالاهای لوکس خارجی، ساعات مفید کاری پایین در بین مردم ایران، نگاه برخی دولتمردان به اقتصاد وارداتی بیگانگان، عدم اعتماد به نسل جوان مستعد، حمایت ضعیف از بنگاه‌های اقتصادی و مراکز دانش بنیان و توجه نکردن به مفاهیم اقتصاد مقاومتی از مواردی است که هرکدام در زمین گیر کردن وضعیت تولید در بازار کشور نقش مهمی را ایفا کرده‌اند.
با توجه به مشکلاتی که این روزها پارچه فروشان سطح استان با آن دست و پنچه نرم می‌کنند و به گونه‌ای که با رکود و پائین بودن سطح خرید از سوی مردم مواجه شده‌اند، بر آن شدیم طی گزارشی با بررسی مشکلات این صنف، مشکلات مورد نظر را به سمع نظر مسئولین ذی ربط برسانیم.
صابری یکی از مغازه داران استان درباره وضعیت پارچه در کشور به خبرنگار صبح قزوین، می‌گوید: یک سری جنس‌های چینی با کیفیت پایین وارد بازار شده که میل مصرف کننده ایرانی به سمت آنها گرایش پیدا کرده است، یعنی وارد کننده‌ها جنس‌های درجه دو و درجه سه را به اسم درجه یک عرضه می‌کنند که از کیفیت خوبی هم برخوردار نیست.
وی با بیان اینکه همین مسئله باعث نگرانی ارباب رجوع و مشتری‌ها شده است، ادامه می‌داد: این امر نیاز به کنترل از طرف مسئولین دارد که جنس‌های وارد شده از چین باید درجه یک و جنس خوب وارد شود؛ البته کشور چین جنس خوب و درجه یک هم دارد.
وی با انتقاد از اینکه پارچه‌های چینی بازار را تصاحب کرده است، بیان می‌کند: جنس‌های چینی از کیفیت کمی برخوردار است اما زمانی که با قیمت پایین تر وارد می‌شود مردم تمایل به خرید آنها دارند در صورتی که پارچه‌های اصیل ایرانی قابل مقایسه با این پارچه‌های وارداتی نیستند.
این مغازه دار تصریح می‌کند: گرانی جنس به دلیل افزایش قیمت دلار است و مشتری تبعا توان خرید ندارد.
احمدی مغازه دار دیگری است که می‌گوید: هم اکنون در بازار تهران هر بار که ما برای خرید اجناس می‌رویم، مشاهده می‌کنیم تعداد 10 مغازه در این صنف کم شده است؛ یا شغل شان را تغییر داده و به شغل‌های دیگر روی آورده‌اند.
وی یکی دیگر از دلایل رکود بازار را گرانی خیاط می‌داند و می‌افزاید: مردم راغب نیستند برای دوخت لباس پارچه بخرند، از سوی دیگر مالیات بر دارایی خیلی بالاست و مالیات بر ارزش افزوده نیز عامل فشار روی مغازه‌داران است.
این مغازه دار با بیان اینکه تولیدکنندگان مواد اولیه ندارند و دکان ما خالی است، عنوان می‌کند: هم اکنون پارچه فروش‌ها مقدار پارچه‌ها را در مغازه کم می‌کنند و به سمت پارچه‌هایی مثل ملافه، روتختی، پتو، روفرشی، که سودش هم خیلی کم است؛ می‌روند، زیرا مجبوریم به همین مقدار قناعت کنیم؛ با این شرایط اقساط هم می‌دهیم؛ که واقعا دیگر سودی برایمان نمی‌ماند.
وی ادامه می‌دهد: تولیدکنندگان مواد اولیه ندارند و دکان ما خالی است، می‌خواهیم جنس بخریم، تاجر نمی‌فروشد.
این پارچه فروش می‌گوید: تغییر قیمت‌ها روز به روز و ساعت به ساعت شده است؛ اگر روند قیمت‌ها افزایش منطقی و یکنواخت داشته باشد، برای خریدار هم بهتر است.
سعیدی مغازه دار دیگری است که با انتقاد از شرایط امروز پارچه فروشان در استان اذعان می‌کند: مشکلات خود را باید با چه کسی در میان بگذاریم، حدود 60 سال سن دارم در تمام طول این مدت این چنین گرانی ندیدم؛ اما با همین کهولت سنم حاضرم دکانم را بفروشم و از چرخه بازار بیرون بروم در صورتی که ما کاسب استخوان دار بازار هستیم؛ باید وضعیت فعلی درست شود.
این کاسب مطرح می‌کند: مغازه بعضی افراد اجاره‌ای است، ماهی چند میلیون تومان اجاره پرداخت می‌کنند اما قیمت اجناس در بازار یکنواخت نیست، درخواست ما از مسئولان این است فکری به حال این ملت بکنند.
سهرابی مغازه دار دیگری است که در گفت‌وگو با خبرنگار صبح قزوین درباره مشکلات صنف پارچه فروشان، می‌گوید: یکی از عمده مشکلات پارچه فروش‌ها نقد کار کردن با تاجر است.
وی می‌افزاید: قبلا به صورت چک‌های مدت دار کار می‌شد؛ اما به دلیل بالا و پایین شدن ارز، تاجران تمامی اجناس خود را نقد به فروش می‌رسانند و ما مجبور به خرید نقد هستیم؛ که تا حدودی این کار باعث کم شدن پارچه‌های مرغوب در بازار شده است.
وی ادامه می‌دهد: مسیر کار ما به این صورت است که از تولیدکننده شروع می‌شود و به تاجر می‌رسد، تاجر هم چون توان فروش محصولات خود را به صورت جزء به جزء ندارد؛ به بونکدار و از بونکدار هم این اجناس به پارچه فروش‌ها که ما باشیم، می‌رسد.
سهرابی اذعان می‌کند: ما محصولاتمان را به صورت جزء جزء به فروش می‌رسانیم؛ اما به دلیل نوسان قیمت ارز، مراحل از تولیدکننده تا تاجر و از تاجر مستقیم به بازار ختم می‌شود که خود باعث افزایش قیمت پارچه شده و یکی دیگر از مشکلات بالا و پایین شدن قیمت پارچه در مغازه‌هاست.
افراد غیرمتخصص در ادارات مشکل ساز شده‌اند
این مغازه دار تصریح می‌کند: پارچه‌ها باید با قیمت روز به فروش برسند و همین امر باعث شده است که ما سند و مدرکی برای ارائه به اداره بازرگانی و مخصوصا تعزیرات حکومتی نداشته باشیم و چون از افراد غیرکارشناس استفاده می‌کنند، متوجه این امر نمی‌شوند که باید پارچه‌ها با قیمت روز به فروش برسند؛ نه قیمت چند سال پیش که تاریخ خرید پارچه است.
وی می‌گوید: تمامی اجناس و پارچه‌های موجود در بازار 70 درصد خارجی و 30 درصد تولید داخل است و این کم بودن تولید داخل هم نشان می‌دهد که از تولید کننده حمایت نمی‌شود،
همچنین جنس چینی نامرغوب وارد بازار شده است.
مردم لباس حاضری می‌خرند تا درگیر قیمت‌های کاذب خیاط نشوند
صادقی یکی دیگر از پارچه فروشان استان است که بیان می‌کند: دولت ورود جنس خارجی را ممنوع کرده و همه پارچه‌های موجود در بازار قاچاق است؛ که این موضوع نشان از عدم حمایت از تولید کننده داخلی دارد.
وی می‌افزاید: ما شاهد رکود تولیدات داخلی هستیم و تولیدکنندگان کوچکتر، با مشکلات بیشتری، در حال ورشکستگی هستند.
این مغازه دار ادامه می‌دهد: خرید پارچه نسبت به سابق خیلی افت داشته است؛ چون برای مردم صرف نمی‌کند که قیمت گزافی بابت پارچه و هم دستمزد بالایی به خیاط بپردازند؛ با پول همین پارچه، یک دست لباس حاضری می‌خرند؛ تا قیمت کاذب خیاط را هم متحمل نشوند.
امروز راکدترین شغل پارچه فروشی است
وی ادامه می‌دهد: از سویی، تولیدکننده عمده لباس، پارچه را کلی خریده و سری دوزی می‌کند برایش ارزانتر تمام می‌شود؛ اما من که فروشنده جزء پارچه هستم، پارچه چند دست می‌چرخد تا به دست من خرده فروش برس،. مشکل دیگر این است که با رکود زیاد بازار، فقط بازار مرکزی و عمده فروش انبار پارچه دارند.
صادقی با بیان اینکه امروز راکدترین شغل پارچه فروشی است، می‌گوید: جنس‌های قدیمی، بی کیفیت و با قیمت بالاست؛ چون بازرس‌ها کارشناس نیستند، ما بارها از مسئولین خواسته‌ایم که افرادی از خود اتحادیه‌ها که تجربه این کار را دارند کمک بگیرند.
وی بیان می‌کند: اجناس ساکی، بازارها را در دست گرفته‌اند یک سری از فروشنده‌ها جنس ساکی وارد می‌کنند، یعنی به هزینه خودشان چند نفر را به کشورهای مختلف مانند ترکیه و چین می‌برند و پارچه‌ای مثل گیپور را که تا سقف گمرک اجازه ورود می‌دهد، خریداری می‌کنند و آن فروشنده تمام خرج سفر و سود خودش را روی پارچه می‌کشد و می‌فروشد.
این پارچه فروش اضافه می‌کند: در این موارد بازرس با یک فاکتور سوری قانع می‌شود؛ اما اگر بازرس فردی با تجربه باشد و جنس را بشناسد پیگیری می‌کند که پارچه از کجا خریداری شده است، اگر این جنس‌های قاچاق از راه قانونی وارد شود، همه سود می‌کنند نه فقط یک عده خاص.
وی ادامه می‌دهد: مشکل بعدی نرخ کاذب خیاط است، برای نمونه اگر پارچه یک دست کت و شلوار 80هزار تومان است و خیاط برای دوخت کت و شلوار 250 هزار تومان دریافت می‌کند؛ در حالی که قیمت کت و شلوار حاضری از 80 هزار تومان شروع می‌شود؛ بنابراین کسی پارچه نمی‌خرد.
نکته مهم که باید در پایان عنوان شود این است که پارچه فروش، خیاط، شهرداری، تعزیرات و بازرس همه تکه‌های یک زنجیر هستند و باید برای حل مشکلات وضعیت پارچه در استان به هم کمک کنند؛ همچنین گسترش فرهنگ استفاده از پارچه باکیفیت ایرانی از یک سو و حمایت مسئولین دولتی از تولیدکننده ایرانی جزو مسائلی است که در کنار هم می‌تواند به شرایط فعلی فروش پارچه در استان بهبود ببخشد.
لیلا امیری - صبح قزوین