به گزارش تابناک سمنان: در سال‌های پایانی جنگ ایران و عراق، پس از آن که رژیم صدام بندر بصره و دو پایانه نفتی خود در نزدیکی فاو را از دست داد و برای صادرات نفت به مشکل برخورد، تصمیم گرفت با نا امن کردن خلیج فارس، ایران را هم از صادرات نفت محروم کند.
ایران پس از اجرای عملیات کربلای ۵ در جبهه‌های دفاع مقدس، در موقعیت برتری قرار گرفت. حامیان صدام و آمریکا و شوروی که از این افزایش قدرت نظامی ایران ترسیده بودند، به‌بهانه تأمین امنیت کشتی‌های تجاری عراق و نفتکش‌های آن وارد خلیج فارس شدند.
عراق پیش از آن با جنگنده‌های فرانسوی خود نفتکش‌ها، کشتی‌های تجاری ایران و جزیره‌های نفتی خارک و سیری را مورد حمله قرار داده بود. ایران نیز با تجهیزات و تسلیحاتی که در اختیار داشت تلاش کرد پاسخی به حملات عراق بدهد، اما آسیب‌هایی که به کشتی‌های عراقی وارد شد زیاد نبود و بیشتر موجب ایجاد رعب و وحشت میان حامیان صدام همچون کویت و عربستان شد.
عربستان و کویت که از حامیان جدی عراق در جنگ تحمیلی علیه ایران محسوب می‌شدند و منابع مالی خرید‌های تسلیحاتی عراق را تأمین می‌کردند، در راستای تأمین امنیت نفتکش‌های خود پای آمریکا و شوروی را به «جنگ نفتکش‌ها» باز کردند.
عراق زمان ورود آمریکا به «جنگ نفتکش‌ها»، ناو «یواس‌اس استارک» را مورد هدف قرار داد اما عراق پس از این حمله اعلام کرد که نیروی هوایی در تشخیص ملیت این ناو اشتباه کرده است. این در حالیست که برخی معتقدند این اقدام عراق در پاسخ به ماجرای مک‌فارلین انجام شده است.
هرچند که «جنگ نفتکش‌ها» در خلیج فارس خسارت‌های فراوانی را برای ایران، عراق، کویت، عربستان و حتی شوروی و آمریکا به دنبال داشت، اما هیچ طرف پیروزی نداشت و آمریکا هم نتوانست امنیت نفتکش‌های کویتی و عربستانی را تأمین کند.
کارشناسان نظامی همچنین معتقدند که اگر ایران در زمان این جنگ درصدی از قدرت نظامی امروزی خود در نبرد دریایی را داشت، ممکن نبود که آمریکا و شوروی به علت خسارت‌هایی که برایشان به وجود می آمد وارد جنگ شوند.
ما را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید: