ملتی که کودکانشان جنگید، شهید شد و پیروز شد

مریم کشاورز مسعودیان -حتما قرار نیست که مادر باشی، تا ترس توی نگاه، واهمه و هراس توی چشم ها و لرز تنشان را بفهمی و درک کنی، یا عمق درد را از روی زخم های روی دست کودکی خردسال به جانت بنشیند.

اصلا همین که یک بار پای روضه ی کربلا نشسته باشی کافی است همین که اسم رقیه 3ساله امام حسین و علی اصغر که به گوشت خورده باشد ، کافی است تا با دیدن تصاویر کودکان نجات یافته از زیرآوار غزه در خود فرو بریزی، و تصور کنی کودکی بیمار، مادر و پدری که معلوم نیست زنده هستند یا مرده و هراس تو چشم ها ، لب هایی که از گرسنگی و تشنگی و احتمالا سرما پاره پاره هستند و لباس هایی که اصلا برای این سرمای برهوت غزه کافی نیست. یا با دیدن کفن پوشان کوچک در آغوش مادران و پدرانشان پشتت بلرزد و از غمشان نتوانی کمر راست کنی. همه این ها را که با چشم دیده باشی، هر روز پای تلویزیون بغض کرده باشی و احتمالا تک انگشتری، پس اندازی چیزی برای کمک به مردم غزه روانه کرده باشی این روزها و این آتش بس بیشتر به دلت خواهد نشست.

اما معلوم نیست این چه پیروزی و آتش بسی است که با لبخند اشک را به گوشه چشم می آورد، به یاد نسل کشی هایی که شد، مادرانی که در جوانی داغ چند کودک دیدند و کودکانی که در خردسالی پرچم دار پیروزی ملتی شدند که روزی صدایشان به هیچ جا نمی رسید.

مقاومت اگرچه سالها برای رسیدن به این روز تلاش کرد اما باید پذیرفت صدایی که امروز به گوش جهانیان رسید فراتر از صدای مبارزه یک ملت بود، صدایی که قلب ها را در سراسر دنیا خراشید و گوش جهانیان را به جنایات نتانیاهو هشیار کرد صدای گریه هزاران نوزاد بود، صدای گریه کودکان خردسال در تمنای آغوش مادر

قطعا همین صدا بود که لرزه بر اندام جهانیان انداخت، چرا که در سرتاسردنیا از شمالی ترین نقطه کره زمین تا جنوبی ترین آن سرزمینی بی طرف تر از آغوش مادر وجود ندارد.

سرزمینی که نژاد، رنگ، زبان ، فرهنگ ، فقیر و غنی نمیشناسد.

 سرزمینی گرم، مهربان و صمیمی به وسعت یک آغوش مهربان که دریغ شده بود از رباب و فرزندش و بعد ها از کودکان و مادران فلسطین

و شاید هیچ وقت نتانیاهو و سران اسرائیل و آمریکا نفهمند که احتمالا بزرگترین خطایی که شکست امروزشان را رقم زد همین کودک کشی ها بود.

/ع/