به گزارش تابناک مازندران ، محمدرضا کاظمی در یادداشتی نوشت:
در فضایی که نشریات و روزنامه های پرطمطراق ورزشی گذشته به تاریخ پیوسته و این روزها خوانندگان و دنبال کنندگان رویدادهای ورزشی سر در فضای مجازی فرو برده و به اندک مایه ای از این رهگذر بسنده می کنند؛
بدیهی است نویسندگان و تحلیلگران وادی یاد شده نیز گوشه انزوا اختیار کرده یا توسط عوامل فعال برخی فدراسیون های ورزشی در فضای مجازی به حاشیه رانده شوند. اگر چنین نبود و کارشناسان و نقادان پیشین یا به حاشیه رانده شده کنونی پای در میدان داشتند حداقل این پرسش از سوی آنان مطرح می شد که هدف از اعزام تیم چهار نفره کشتی آزاد کشورمان به مسابقاتی تحت عنوان جام پادوبنی قرقیزستان چه بود و این مسابقات کدامین دستاورد مثبت را برای کشتی ایران به همراه آورد؟ اندک اخباری که جسته و گریخته در پایان این تورنمنت به گوش رسید کوتاه و نامفهوم مبنی بر این بود که حاصل تلاش چهار آزادکار کشورمان یک پیروزی و سه شکست به همراه داشت.
بر همین اساس رضا اطری مقابل آرسن هاراتونیان از ارمنستان شکست خورد.یونس امامی برابر زائوربک سیداکوف مغلوب شد. و مجتبی گلیچ نتوانست از سد سرگئی کوزیرف عبور کند. تنها نماینده کشورمان که توانست پیروز میدان شود کسی نبود جز امیر حسین زارع که در سنگین وزن از سد مونختور مغول عبور کرد. اینکه مسئولین فدراسیون کشتی و کادر فنی با کدام استدلال فنی و عاقبت اندیشی جمعی از مدال آوران جهانی کشورمان را به تورنمنتی اعزام می کنند که در آنجا موجبات شکست نفرات فراهم می شود جای تامل دارد. شاید پای جوایز دلاری در میان بوده باشد و کادر فنی به واسطه یک مشت دلار و پاره ای ملاحظات دیگر ملی پوشان را به قرقیزستان اعزام کرد، حتی اگر این موضوع نیز در نظر گرفته شده باشد باز هم زیان معامله بر سود آن می چربد خصوصا اینکه بزرگواران راس کادر فنی اندکی از خود گذشتگی و انصاف نکردند حداقل در کنار تیم اعزامی و خودشان که حضور دائم دارند، نام یکی- دو نفر از مربیان سازنده و زحمتکش را نیز در لیست اعزامی قرار دهند. درست همانند جام جهانی کشتی آزاد و سر و دست شکستن برخی برای حضور در آن سوی اقیانوس که جایی برای مربیان تلاشگر نماند.
این نکات ذکر شد تا گوشه ای از رخدادهای غیر متعارف و سیاست های یک بام و دو هوای جاری در فدراسیون نمود پیدا کند. سیاست ها و تصمیماتی که معمولا در فضای بسته و انحصاری اتخاذ می شود. جالب اینکه واضعین این سیاست ها، خود را عقل کل و مدعی طراز اول مدیریت تلقی و بر نقد و نظر هر کارشناس و پیشکسوت غیر خودی خرده می گیرند. یک روز صحبت از این می شود که اگر حتی به یک نفر هم روادید داده نشود جام جهانی نخواهیم رفت و دیگر روز علی رغم اینکه چند نفر روادید نمی گیرندبا نقض سخنان پیشین تیم را راهی مسابقات می کنند. نهایتا هم تیمی که باید به راحتی قهرمان جام جهانی می شد بنا به دلایلی که اهل فن بر آن وقوف دارند به نایب قهرمانی بسنده می کند. اینکه در مسابقات کشتی فلان استان جنگ مغلوبه می شود و حاضرین با صندلی به جان هم می افتند اگر مستقیم به فدراسیون ارتباط نداشته باشد غیر مستقیم به تشکیلات یادشده مربوط می شود. سیستمی که چنان دچار تشتت آرا و آشفتگی در عمل شده که نایب رییس فدراسیون و دارنده هفت مدال طلای جهان و المپیک حاضر نیست در چنین سیستمی به فعالیت خود ادامه دهد. به هر روی این اتفاقات و رخداد ها بر ما نهیب می زند تا حواس مان باشد که تابستان آینده و به فاصله کوتاهی شاهد برگزاری مسابقات جهانی و بازی های آسیایی هستیم و انتظار از کشتی در مقام چشم و چراغ ورزش بسیار بالاست . فقط امید داریم دامنه حواشی و اتفاقات تا آن زمان چنان بالا نگیرد که دود آن به چشم ورزش اول برود. مردم از ورزش اول انتظاری فراتر از رشته های دیگر دارند. این انتظارات زمان محقق خواهد شد که فضای رفاقت و همدلی در کشتی جاری باشد.در حال حاضر این شرایط در متن و حاشیه ورزش ملی ما جاری نیست حاشیه ها فراتر از متن به چشم می خورد. حاشیه هایی که غالبا توسط خودی ها بر کالبد ورزش اول تحمیل می شود.