رادیکالهای فراجناحی/نشانه های فروپاشی

کنش و واکنش های سیاسی هر چند در بازه های مختلف زمانی که تابع وقایع متعدد و ذو ابعاد است، تفاسیر متنوعی می پذیرند اما در یک نگاه ، اصول و قوانین تقریبا یکسانی در پدیده های سیاسی قابل رویت است. اتفاقی که در ورامین برای وزیر کشور دولت اصلاحات افتاد را میتوان از جنس اتفاقی که برای نامبرده در تیر 78 در دانشگاه تهران افتاد مقایسه نمود. هرچند پایداری ها و آن نوع از هوادران سیاسی در فضائی کاملا متضاد با آنانکه در 78 عمامه لاری را زمین زدند تنفس و زیست سیاسی می کنند اما به نظر می رسد هر دو گروه از یک آبشخور تغذیه می کنند.

فضای پرتنش سیاسی هزینه دست یابی به حقیقت را زیاد می کند .اما همه این سخنان مقدمه ای برای طرح این مطلب بود که معمولا گرایش به سمت رادیکالیزه کردن از سوی اقلیت های سیاسی انجام می پذیرد. چرا که با دیدن از دست رفتن حمایت مردم و از طرفی احتمال شکست های آتی تلاش های رادیکال برای بالابردن هزینه سیاسی طرف های مقابل افزایش می یابد.

این سخن بدین معناست که معنا و مفهوم کنش و واکنش سیاسی هر دو طیف را می توان از یک خاستگاه برآورد نمود. چراکه هر دو می خواهند در عرصه سیاسی رادیکال باشند. اینکه فرد تبار سیاسی خود را چپ یا راست بداند و بنامد امر مهمی نیست مهم گرایش های او در افعال و اعمال سیاسی است  اغلب هم وابسته به فرهنگ سیاسی فرد دارد. رادیکالیسم را می توان با اندکی تسامح فرا جناحی نامید.

در تبریز خودمان. در اعتراضات مدنی که در خیابانها انجام شده، عده ای شروع به پرتاب سنگ می نمایند و یا شعارهای رادیکال سر می دهند هرچند که گرایش سیاسی کلاسیک هم نداشته باشند.

و تجربه نیز نشان داده که این نوع رفتار ها در اواخر تجمعات که حالت سکون گرفته و روبه موت می گرایند روی می دهد.

از دیگر سوی، همین استعفای آقای کوچک زاده را درکنار صحبت های آقای نقوی حسینی بگذارید . هر دو این نمایندگان یک سخن برای گفتن دارند. هر دو اعتراض می کنند یکی در برخورد با خبرنگار افراط می کند(به نقل از انتخاب) دیگری در برخورد با ریاست مجلس.

از آن روی سال 78 عده ای از سران دفتر تحکیم ضمن تلاش برای پیشبرد آرام تجمعات سعی بر کاهش هزینه های احتمالی داشتند اما عده ای تلاش می کردند تا صحنه های مواجهه بین دانشجویان و عوامل انتظامی پرآشوب واعتراضی تر باشد.و تاریخ گواهی میدهد آن طیفی که سعی بر رادیکالیزه کردن صحنه ها داشت رو به اضمحلال بود.

مبنای این تلاشها در هر دو سو یکی است. واهمه از عقلانیت. انسان عاقل با نیک و بد ذهنی خود می اندیشد و با اسلوب تفکر خود تصمیم گیری می کند اما در برخی ازمواقع تصمیم های بیخردانه به نفع همه جریان های سیاسی نیست . از همین روی رادیکالها سعی وافر،بر برآشفتن وضعیت های جاری دارند. اینان نیک می دانند برای اثبات سخن خود شاید هزاران ساعت وقت و مستمع متین (البته اگر موجود بود) نیاز دارند اما در عوض برای برآشفتن صحنه ها یک کلام رکیک یا یک حرکت فیزیکی کافی است.

همین آقای کوچک زاده در مصاحبه با خبرنگار اعتماد به او گفت «مرده شور تو و رزونامه تونو ببرن» او می داند که خبرنگار این جملات را مخابره خواهد کرد یا اینکه نقوی حسینی به خبرنگار مجلس یکی از روزنامه ها می گوید«تازه رسیدی نمی فهمی چی تو کله تون کردن» این را می داند که سخنان او ضبط می شود . پس این رفتار ها حسب تصادف نیست و امری حساب شده به ذهن می آید.اما ریشه این رفتار ها را باید در شرایط روبه خاموشی جریانی واکاوید که 8 سال بدون پشتوانه قوی نظری یک شبه خرابی های آنچنانی(انحلال یک دفعه سازمان برنامه و بودجه) بوجود آوردند که جبران آن سالها وقت نیاز دارد.