در قدیم، راه این منطقه (باغ و روستای قصردشت) از چهارراهی شروع می شد که امروز آغازگر خیابان قصردشت است. چهارراه پانزده خرداد. اهالی قدیم به این چهارراه، چهارراه پمپ بنزین می گفتند. که بعدها با ساخته شدن سینما (سینما پارامنت) این چهارراه با نام سینما خوانده شد.
این پمپ بنزین آخرین نقطه شهر بود و بعد از آن زمین های کشاورزی و بعد باغ های قصردشت به صورت پراکنده شروع می شدند. باغ های بزرگ با انواع درخت های انار، توت، سیب، گردو، رز(مو)، نارنج و … اما از این چهارراه تا روستای قصردشت چند کوشک و روستا و منطقه دیگر نیز وجود داشت.
کوشک نصرالله میرزا (که بعدها با ساخته شدن سینما (سینما سعدی) به نام سعدی خوانده شد.) رحمت آباد، گودگری، عفیف آباد، آسیاب قوامی (انتقال خون فعلی) شاه قیس، باغ خلار (مخابرات) دوراه، (زرگری) قم آباد، مهدی آباد و قصردشت.
این مناطق بیرون شهر گاه آنقدر خلوت بود که دزدان به اهالی روستا که برای خرید و فروش میوه ها به شیراز می آمدند، حمله می کردند و آنان را غارت می کردند. اما این منطقه آرام وخوش آب وهوا کم کم تبدیل به خانه باغ ها شد و ساختمان هایی در باغ ها بنا کردند. البته بیشتر درختان به همان صورت باقی ماند و مالکان به باغداری ودرامدزایی از باغ ها ادامه دادند.
تا آن که با گسترش شهر، زمین های این مناطق روز به روز با افزایش قیمت روبرو شد و مالکان که روزی به خاطر شکستن شاخه درختی شاید جنجال راه می انداختند، خود به هر شکل ممکن به خشک کردن درختان و باغ ها کمر همت بستند.
انبوه سازان نیز دست به کار ساخت مجتمع ها شدند. تا جایی که حتی درختان حاشیه خیابان هم از این روند، عقب نماندند و یکی یکی بریده شدند چرا که مزاحم تخریب و رفت و آمد ماشین های ساخت وساز بودند. روز به روز از پشت دیوار باغ ها، ساختمان های بلند بیشتری، نمایان شد.
شهرداری نیز
بر خلاف وعده هایش، کاری جز صدور مجوز ساخت واحدهای مسکونی انجام نداد و
این ساخت و سازها تا جایی پیش رفت که امروزه از زیباترین خیابان شیراز و
باغ هایش، نشان بسیار کمی مانده و تنها نشان دست نخورده باقی مانده از آن
منطقه، آسمانی آبی است که با خشک شدن و بریده شدن اندک باغ های باقی مانده،
آن نیز از بین خواهد رفت.
تمام ساختمان ها و زمین های بی درختی که در این مجموعه مشاهده می شود، زمانی نه چندان دور، باغ های بی نظیر قصردشت بودند.
