به گزارش تابناک : از اصلاح‌طلب گرفته تا اصولگرا و مستقل تمام توانشان را به کار می‌برند. خمودگی و نشستن روی صندلی‌های چرمی سبز «به سبک قدما» کمتر دیده می‌شود. مدام این‌سو و آن‌سو می‌روند و در حال لابی و مذاکره‌اند، اما گویا هنوز شناختشان از لابی‌های بهارستان و پیچیدگی‌های آن به حد کفایت نرسیده یا در میان بازی‌های جور‌واجور اصلاح‌طلبان و اصولگرایان، فولاد آب‌دیده نشده‌اند. شاید به همین خاطر است که دیروز نه زهرا ساعی و حمیده زرآبادی از فراکسیون امید و نه سکینه الماسی «برای دبیری» از سوی فراکسیون مستقلین جایگاهی در هیئت‌رئیسه پیدا نکردند و نامزدی پروانه سلحشوری از فراکسیون امید برای کارپردازی هیئت‌رئیسه هم راه به جایی نبرد.
گویی زنان اصلاح‌طلب و اصولگرا هنگام فتح کرسی‌های قدرت همواره با توضیح یا توجیهی کنار گذاشته می‌شوند. نمونه بارز این وضعیت، چند دوره است که در انتخابات هیئت‌رئیسه مجلس دهم تکرار می‌شود. باید یادآوری کرد که مجلس ششم سه دوره سهیلا جلودارزاده، عضو هیئت‌رئیسه مجلس بود و در سال چهارم نیز شهربانو امانی به او پیوست تا در تاریخ مجلس حضور دو زن در هیئت‌رئیسه ماندگار شود.
بااینحال اگر بخواهیم رأی اصلاح‌طلبان مجلس دهم را روی عدد 100 به بالا تحلیل کنیم، سؤال این است که چطور پروانه سلحشوری از هم‌فراکسیونی‌هایش رأی کامل نمی‌گیرد و با 65 رأی از رسیدن به کارپردازی مجلس بازمی‌ماند. چطور حمیده زرآبادی با وجود لابی‌ها و تلاش برای حضور در هیئت‌رئیسه به حدود 80 رأی می‌رسد؛ یعنی آرایی به‌مراتب پایین‌تر از آنچه در انتخابات فراکسیون امید به دست آورده بود. گویا اصلاح‌طلبان گاهی با زنان رودربایستی دارند و در جمع‌های اصلاح‌طلبانه امیدوارشان می‌کنند و در جمع‌های دیگر ناامید. این در حالی است که همین 18 زن حاضر در مجلس دهم همواره تمام‌قد پای تصمیم‌های فراکسیون امید ایستاده‌اند.
در اردوگاه اصولگرایان اوضاع به‌مراتب وخیم‌تر است. اصولگرایان مجلس در رأی به سکینه الماسی سنگ‌تمام گذاشتند. چنانچه فراکسیون مستقلین مجلس با دست‌کم 80 کرسی به الماسی 25 رأی داد. به روایتی دیگر این هنوز آغاز راه است. سیاست نه در ایران که در بسیاری از کشورهای جهان درِ بازی به زنان نشان نداده و رسیدن به کرسی‌های بالادستی همواره با لابی‌های سخت و تجربه‌اندوزی مهیا می‌شود. سوای این مسئله، نگاه معطوف به حقوق زنان و باور به توانمندی آنها نیز بسیار تعیین‌کننده است.
در مجلس دهم از مجلسی حرف می‌زنیم که در پس صداها و زمزمه‌ها عبارت «دخترخوشگلا» به گوش می‌رسد. در مجلسی انتظار رأی‌آوری زنان را داریم که بارها زنان اصلاح‌طلبش از برخورد و رویه مردان اصلاح‌طلب و عدم باور به توانمندی زنان گله کرده‌اند. بااینحال زنان مجلس در پیچ‌وخم‌های پیش‌رو خوش درخشیده‌اند. حضور سه زن در صف دبیری هیئت‌رئیسه و یک زن در مقام کارپردازی از یک جهت نقطه عطفی برای این زنان است. آنها از نزدیک خود را در معرض آرای مجلسی‌ها قرار داده‌اند، دست‌ها را بالا زده و لابی می‌کنند و اندک‌اندک می‌آموزند چگونه باید در این میدان بازی جدی‌تری از خود نشان داد.
صرف‌نظر از نتیجه انتخابات دیروز هیئت‌رئیسه مجلس، گوشی اغلب زنان نماینده برای مخاطبان باز است. وقتی دانشجویی دستگیر شود و فعال اجتماعی‌ای به زندان برود، شماره تماس زنان مجلس نخستین چشم امید فعالان مدنی و اجتماعی در ایران است. آنها کمتر برای پاسخ‌گویی اداواطوار دارند و اغلب در بزنگاه‌ها خیرشان به مردم می‌رسد و تا بتوانند پیگیر آزادی فعالان مدنی هستند؛ از دانشجو و معلم گرفته تا فعال کارگری و حوزه زنان. زنان مجلس دهم گرچه دیروز ناکام ماندند، اما تلاش و پیگیری آنها در یاد مردم خواهد ماند. تجربه نشان داده حافظه مردم در بزنگاه‌ها به کمک بازیگران سیاسی می‌آید.
منبع : شرق