کودکی و نوجوانی خوش ترین و شیرن ترین روزهای زندگی هر انسانی است و یادمان های آن تا دم مرگ فراموش نمی شود واز این رو پدران و مادرانی که پروای زندگی فرزندان خود را نمی کنند و به بهانه های پوچ و بی پایه از هم جدا می شوند ، بهترین سالهای زندگی آنان را سیاه می کنند و بجای شیرینی تلخی شرنگ به کامشان می ریزند .
زن و شوهرانی که هر دم و هر ساعت به جنگ و ستیز می پردازند و سخن از جدایی و طلاق می گویند ، نمی داند که با این رفتارهای ابلهانه و خودخواهانه شان چه درد و اندوهی را بر دلهای نازک کودکان خود می نشانند . زیرا بچّه ها گنجینه مغزیشان همانند یک دفتر سفید و نانوشته است ، و هر چه را که ببیند و یا بشنوند برروی آن می نگارند و می نویسند و تا واپسین دم زندگی خواسته و ناخواسته به یاد می آورند و با خود دارند ، چه یادمان های شیرین و شادی بخش و خوش باشد . چه یادمان های سخت و دردناک و پر رنج و اندوه آفرین .
و پدران و مادران پرخاشگر و ستیزه جوی اینگونه خانواده های ناآرام و درگیر آنچنان گرفتار کینه توزی و دشمنی با یکدیگرند که هرگز نمی اندیشند دارند از روی نادانی و تهی مغزی برگ های بهترین روزهای زندگی فرزندانشان را سیاه می کنند و آن هم برگهای زرّینی که می توانست پر از دانسته ها و آزموده های سودمند زندگی آینده و یادمان های خوش و شیرین و امید بخش باشد و بهروری رفتار نابجا و به دور از خرد و منطق اینگونه پدران و مادران خودبین و بی گذشت و کینه توز نه تنها زیانشان به فرزندان بی گناه می رسد و کمرشان را می شکند بلکه جامعه را نیز آلوده به آسیب های اجتماعی زیانبار می سازد . زیرا بررسی های بزرگ و گسترده نشان داده که کودکان طلاق ،آزرده و پریشان روان می شوند و نمی توانند به زندگی دید و نگاه خوبی داشته باشند .
همگان دیده و دریافته و می دانند ، هر بچّه ای که به جهان می آید نخستین عشقی را که می آزماید عشق به مادر و پدر است و دوست می دارد که همیشه آن دو را یکجا و در کنار هم ببیند . از اینرو در طلاق میان پدر و مادر که ناچار است تنها با یکی از آنها بوده باشد زندگی برایش بسیار بسیار سخت و رنج آور است و همانند کسی می باشد که یک چشمش نابیناشده و ناچار است که همه چیز را با یک چشم ببیند . در میان کودکان طلاق باهوش هایی هستند که با دیدن این سختی ها و پَر و بالشان می ریزد و آنها را از پیشرفت و رسیدن به جایگاههای بلند باز میدارد که این خود می تواند زیانی به جامعه باشد و گناهش را باید به پای پدران و مادران نادان ، بی خرد و ستیزه جو داشت .
جامعه زنان و مردانی را که با داشتن فرزند از روی خودخواهی و خودبینی و خودپسندی دست به طلاق می زنند و کارشان خداپسندانه نیست هرگز نمی بخشد . بلکه هر دو را بزهکار می داند هر دو را پَست و خوار و بی ارزش و بی ارج می شمارد .
انتهای پیام/*