در یک مطالعه‌ی مشاهده‌ای بزرگ در نیویورک، استفاده از ضد انعقادها در بیماران کووید ۱۹ که تحت درمان با ونتیلاتور بودند، باعث کاهش مرگ و میر در این گروه از بیماران شده است.
در میان ۲۷۷۳ بیمار بستری کووید ۱۹ که در اوایل شیوع بیماری بستری بودند ۲۸ درصد تحت درمان ضد انعقادهای سیستمیک قرار گرفتند که آنها مرگ و میر یکسانی با دیگر بیماران داشتند.
در میان ۳۹۵ بیمار که تحت درمان ونتیلاتور بودند، میزان مرگ و میر داخل بیمارستان به طور قابل توجهی با مصرف داروهای ضد انعقاد با دوز درمانی کاهش یافته بود. (۲۹.۱ درصد در مقابل ۶۲.۷ درصد)
به طور مشخص مدت زمان طولانی تر استفاده از داروهای ضد انعقاد با کاهش خطر مرگ و میر مرتبط بود. دکتر فاستر میگوید: به نظر میرسد بیماران باید تحت درمان با ضد انعقاد ها قرار گیرند، مگر اینکه احتمال خونریزی در بیمار وجود داشته باشد، بنابراین لازم است درمان شخصی سازی شود.
یافته های این مطالعه با یک مطالعه کوچک تر دیگر همخوانی دارد (https://bit.ly/2yyTCvb) اما مطالعه‌ای دیگر (https://bit.ly/3dvk0EL) این موضوع را تایید نمی‌کند. همچنین این مطالعه یک مطالعه گذشته نگر است و علت تصمیم گیری پزشکان برای استفاده از ضد انعقاد ها با دوز کامل (full-dose) در درمان مشخص نیست.
نکته‌ی دیگر این است که افرادی که زنده ماندند (به طور مثال چون سالم تر بودند و یا علتهای دیگر) مدت زمان طولانی تری از درمان را دریافت کردند، پس یک فرضیه این است که ضد انعقاد کمک کرده است اما به طور قطع علت مشخص نیست.
طبق مطالعات انجام شده و دیتاهای به دست آمده در حال حاضر دوز متوسط برای بیماران خارج از ICU که ۳۰ تا ۴۰ میلی گرم (طبق BMI) هر ۱۲ ساعت انوکساپارین زیرجلدی و یک میلی گرم بر کیلوگرم هر ۱۲ ساعت برای بیماران بستری در ICU استفاده میشود.
بیمارانی که در مطالعه فاستر درمان ضد انعقادی دریافت کردند احتمال نیاز به بستری در ICU در آنها بیشتر شد که به نظر می رسد استفاده از ضد انعقاد ها برای بیماران با وضعیت وخیم مناسب تر است.
در یک تحقیق دیگر در مجله نیواینگلند اشاره شد اختلالات انعقادی در بیماران کووید ۱۹ از جمله طولانی شدن aPTT مشاهده می شود که میتواند بیانگر علتی باشد که استفاده از ضد انعقاد چه در دوز پروفیلاکسی و چه در دوز درمانی ممنوع شود.
همچنین با مطالعه نمونه سرم ۲۱۶ بیمار کووید ۱۹ با سندرم زجر تنفسی ۲۰ درصد آنها aPTT مختل داشتند. تقریبا ۹۱ درصد از ۳۴ بیماری که برای فاکتور لوپوس آنتی کوآگولان تست شده بودند، از این نظر مثبت بودند. کمبود فاکتور ۱۲ نیز در این بیماران دیده شد. مطالعات بیشتری برای تعیین اینکه فاکتور لوپوس آنتی کوآگولان علت ترومبوز های بیماران است، لازم است. این موضوع و همچنین کمبود فاکتور ۱۲ علت افزایش خونریزی در بیماران نمی باشد.
در نهایت پیشنهاد شده است مختل بودن aPTT نباید سدی برای استفاده از داروهای ضد انعقاد به عنوان پیشگیری یا درمان ترومبوز های عروقی در بیماران کووید ۱۹ باشد.
https://www.medpagetoday.com/infectiousdisease/covid19/86331